دوباره دلم گرفته است وشعردلتنگی رابرای این دل میخوانم

میخوانم واشک میریزم،آنقدراشک میریزم تا این اشکها تبدیل به گریه شوند

درگوشه ای،تنهای تنها وخسته ازاین دنیا

دوباره این دل بهانه میگیرد و درد دلتنگی را دردلم بیشترمیکند

خیلی دلم گرفته است،مثل همان لحظه ای که آسمان ابری می شود

خیلی دلم گرفته است

مثل همان لحظه ای که پرنده درقفس اسیراست

وبا نگاه معصومانه خود به پرنده هایی که درآسمان آزادانه پروازمیکنندچشم دوخته است

دلم گرفته است مثل لحظه تلخ غروب،مثل لحظه سوختن پروانه،مثل لحظه شکستن یک قلب تنها

دوباره خورشید می رود ویک آسمان بی ستاره می آید و دوباره این دل بهانه میگیرد

به کنار پنجره میروم،نگاه به آسمان بی ستاره

آسمانی دلگیرتراز این دل خسته

یک شب سرد و بی روح،سردتر از این وجودیخ زده

خیلی دلم گرفته است،احساس تنهایی در وجودم بیشتر از همیشه است

تنهایی مرا میسوزاند،دلم هوای تو راکرده است

دوباره این دل مثل چشمانم درحسرت طلوعی دیگر است

آسمان چشمانم پرازابرهای سیاه سرگردان است

قناری پربسته درگوشه ای ازقفس این دل نشسته و بی آوازاست

هوا،هوای ابریست،هوای دلگیریست

میخواهم گریه کنم،میخواهم ببارم

دلم میخواهد از این غم تلخ و نفسگیر رها شوم

اما نمیتوانم

دوباره دلم گرفته است،خیلی دلم گرفته است

اما کسی نیست تا با من درد دل کنه،کسی نیست سرم را بر روی شانه هایش بگذارم

و آرام شوم.....هیچکس نیست